Του Γιάννη Κουμέντου
Κάνω αθλητικό ρεπορτάζ από το 1987. Στην διαδρομή μου έχω γνωρίσει παράγοντες και παράγοντες. Μπορώ να θυμηθώ πολλά ονόματα εστιάζοντας στις δυο μεγάλες ομάδες του νησιού την Ρόδο και τον Διαγόρα.
Δεν θέλω να σας κουράσω με ονόματα αλλά και δεν θέλω να παρεξηγηθώ με κανέναν. Εκεί που θα σταθώ όμως είναι σε αυτό το όνομα Κώστας Χρυσοχοίδης. Ένα όνομα μια τεράστια ιστορία προσφοράς και αγάπης σε έναν σύλλογο. Στον Διαγόρα. Ξεκαθαρίζω δεν ήμουν ποτέ φανατικός φίλος του γηραιού. Στα πρώιμα χρόνια της δημοσιογραφικής μου καριέρας παρακολουθούσα τον Διαγόρα με πολύ αντικειμενικό “μάτι”. Χαιρόμουν με τις επιτυχίες του , σαν ομάδα που έχει έδρα την Ρόδο , όμως θα έλεγα ότι η καρδιά μου ήταν περισσότερο για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας στα ελάφια του ΑΣ Ρόδος.
Όμως δεν με χαλούσε να βλέπω κάθε τι που είχε άρωμα από το σμαραγδένιο νησί και να προοδεύει – βλέπε και Ιάλυσο- να μου δίνει ικανοποίηση για το νησί μου . Επιστρέφω στα αρχικά . Τι λέγαμε ; Κώστας Χρυσοχοίδης . Τον γνωρίζω από την εποχή του σχολείου. Τόσο παλιά . Αυτό που μου έκανε εντύπωση μαζί του ήταν η επιμονή του . Σε όλα τα θέματα ήθελε και προσπαθούσε να βγαίνει νικητής. Σχεδόν πάντα τα κατάφερνε. Η ιστορία του τον φέρνει να δέχεται ένα τεράστιο βάρος οικονομικών θεμάτων μετά τον χαμό του αείμνηστου πατέρα του και να προσπαθεί να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί. Τα κατάφερε. Τίποτα δεν του χαρίστηκε . Πόνεσε πολύ , έτρεξε πολύ , μόχθησε και πάνω από όλα δημιούργησε. Δημιούργησε μια μικρή αυτοκρατορία. Με ανθρώπους δίπλα του να είναι συνεπής , οι οποίοι τον στήριξαν ο καθένας με τον τρόπο του. Οι παλιότεροι λένε ότι πολλές φορές το όνομά μας φανερώνει και τις ικανότητές μας . Και αποδείχθηκε ότι διαθέτει αρκετές. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει για να καταλάβετε τι εννοώ.
Στο κεφάλαιο Διαγόρας το όνομά του εμφανίζεται στην μαρμάρινη πλάκα των ιδρυτών του συλλόγου το 1905. Εκεί είναι αυτό το παππού του. Κωνσταντίνος Χρυσοχοίδης ανάμεσα σε άλλα εκλεκτά μέλη της τότε Ροδιακής κοινωνίας. Η μοίρα έφερε μετά από πολλά χρόνια να μπαίνει στα διοικητικά του συλλόγου ο Κωνσταντίνος ο νεώτερος ο οποίος τελικά μπόρεσε να μπει στο ανώτατο αξίωμα του συλλόγου ,αυτό του προέδρου. Μαζί του ο Διαγόρας γνώρισε μεγάλες στιγμές με την μεγαλύτερη αυτή της ανόδου στην Β εθνική κατηγορία. Ημέρες δόξας , χαράς , υπερηφάνειας για εκείνον αλλά και για την οικογένειά του.
Θα μπορούσε να πάει ακόμα ψηλότερα αν κάποιες δυσμενείς συγκυρίες δεν τον άφησαν να δει τα σχέδια του να προχωρούν. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο πραγματικός οικονομικός στυλοβάτης του γηραιού, ο αληθινός αιμοδότης , το στήριγμα της Διαγορίτικης οικογένειας. Όμως σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ένας άνθρωπος μόνος του δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν να βγάλει όλα τα κάστανα από την φωτιά και να μην καεί. Έτσι το πλήρωμα του χρόνου τον έφερε να πάρει την μεγάλη απόφαση να αποχωρήσει από το επαγγελματικό κομμάτι του γηραιού. Αυτή η ώρα είναι τώρα . Πλέον ο Διαγόρας πέρασε σε μια νέα σελίδα όπου όλοι θα περιμένουν να δουν τι θα πράξουν οι επόμενοι επενδυτές. Αν θα τα καταφέρουν θα το δείξει ο χρόνος. Κλείνοντας, το κεφάλαιο Χρυσοχοίδη δεν έκλεισε , παραμένει ανοικτό για τον ερασιτέχνη ενώ έχει θέσει στόχο να ολοκληρώσει το αθλητικό κέντρο στο Τσαίρη , κάτι που ήταν στα σχέδια του πολύ καιρό. Δύσκολο να φύγει το κυανέρυθρο αίμα από μέσα του. Ήταν , είναι και θα παραμείνει Διαγορίτης.
Όσον αφορά την πολιτική του διάσταση αυτή ξεκίνησε με δάφνες και έχει πολύ δρόμο μπροστά της για να ολοκληρωθεί. Πιστεύω ότι και σε αυτό τον τομέα θα πράξει τα δέοντα.
