Xρήμα και Γλώσσα του Ηλία Καραβόλια.

Όλο αυτό το χρήμα που ξαφνικά μοιράζεται από την Ευρώπη και τα κράτη σε εργοδότες και εργαζόμενους, από τα διαφορά χρηματοδοτικά εργαλεία με ακρωνύμια δύσκολα για τους αμύητους στην οικονομική θεωρία, γέννησε μια νέα ”γλώσσα” Και εμείς είμαστε αναγκαστικά οι κοινωνικοποιητές της (socializers). Στην ουσία, λόγω της πανδημίας, η γλώσσα αυτή των ενισχύσεων/επιδομάτων θα κρύβει, θα καλύπτει ουσιαστικά, το πως υποτροπιάζει συνεχώς η Οικονομία μπροστά στην πεπερασμένη δυναμική των ορίων της.

Γράφει κάπου ο Berardi: « Η οικονομία είναι κατι σαν την παγκόσμια γραμματική που διασχίζει διαφορετικά επίπεδα ανθρώπινης δραστηριότητας». Αυτή η γραμματική λοιπόν της Οικονομίας συνθέτει σήμερα νέους όρους για τον χαμένο μισθό και τον χαμένο τζίρο: «αποζημίωση ειδικού σκοπού» και « ενίσχυση πληττόμενων ΚΑΔ» τα λέμε στα ελληνικά. Φρονώ ότι η χαμένη εντροπία των οικονομικών όρων τέτου είδους, είναι η μεταγλωττισμένη ορολογία των σχέσεων παραγωγής, των διακρατικών ανταγωνισμών, των επιχειρηματικών παιγνίων της μετά-Covid εποχής. Διότι σε οικονομικό παίγνιο μπήκαμε που θα διαρκέσει καιρό: αυτό μεταξύ εργασίας και αμοιβής, επένδυσης και κέρδους.

Με την τηλεργασία πχ. η σύγχρονη Οικονομία «μειώνει» την επιστημονική γλώσσα της και την μετατρέπει σε κωδικοποιημένη πληροφορία, ενσωματώνει δηλαδή τεχνογλωσσικούς αυτοματισμούς και κρύβει τον αληθινό αυτοματισμό: την μηχανοποίηση της σκέψης. Γι αυτό δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε στην καθημερινότητα μας τα νοήματα απο τις τεράστιες αρνητικές μεταβολές των μεγεθών εν μέσω lockdown. Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε εύκολα συσχετίσεις, να δούμε «σημεία», τάσεις, δυναμικές. Μετά την πανδημία θα χρειαζόμαστε πλέον έναν μηχανισμό για να ξεμπερδέψουμε με την ακατανόητη γλώσσα, με το Συμβολικό που μοιάζει κωδικοποιημένο( σημ: είχε δίκιο ο Guattari όταν έγραφε ότι η πληροφοριακή τεχνολογία τυποποιεί υποκειμενικότητα και γλώσσα).

Εμείς και μόνο εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ανιχνεύουμε τη δυναμική της ύφεσης, μια μόνιμη δυνητική ύφεση που η πανδημία εισήγαγε στην Οικονομία έντονα, σε μορφοκλασματικούς χρόνους μέσα στην καθημερινότητα μας(συνεχώς δικτυωμένοι/συνδεδεμένοι). Πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας σημειολογικής εγχάραξης στον συλλογικό νου. Ότι διαβάζουμε πλέον ως είδηση, ως πληροφορία, καθίζει μέσα μας. Αυτή είναι η νέα μεγάλη συσχέτιση στην πανδημική εκδοχή του νέου σκηνικού, με τα κλειστά μαγαζιά και τα επερχόμενα λουκέτα. Πίσω από αυτήν την συσχέτιση θα υπάρχει πάντα η χαμένη εξίσωση της παραγωγής και της εργασίας. Θα θριαμβεύσει προφανώς το δόγμα της αυτοαναπαραγόμενης αξίας του εμπορεύματος-χρήμα: το «κέρδος χωρίς την παραγωγή», το χρήμα που παράγεται από το χρήμα. Έλεγε ο Μαρξ ότι το χρήμα «χορεύει για σένα». Σήμερα, φρεσκοτυπωμένο από τις κεντρικές τράπεζες, δεν ρίχνεται στην αγορά, στις δουλειές, στην κατανάλωση. Δεν ”χορεύει” προς το παρόν. Ακούει απλά την νέα γλώσσα που εκπέμπεται μαζί με την θανατοστατιστική του ιού.