Του Γιάννη Κουμέντου
Ολοκληρώθηκε το 2021 για την ομάδα της Ρόδου με μία ήττα από τις βαρύτερες στην ιστορία της . Αν θυμάμαι καλά το 2009 είχε ηττηθεί τότε από τον Ολυμπιακό Βόλου με σκορ 5-2 . Από τότε και μέσα από τα διοικητικά προβλήματα που πέρασε πήρε τα πάνω της και μπόρεσε τα τελευταία χρόνια να ανέβει στο δεύτερο τη τάξει εθνικό πρωτάθλημα . Στην σουπερ λίγκα 2. Όλα αυτά είναι σίγουρα ενθαρρυντικά για το μέλλον της .
Ωστόσο οι προσδοκίες από την πραγματικότητα καμία φορά απέχουν παρασάγγας. Γιατί άλλο να θέλω , άλλο αν μπορώ ή άλλο αν θέλουν κάποιοι να με αφήσουν στην ησυχία μου να προχωρήσω. Αλλά αυτό είναι μια ιδιαίτερη κουβέντα η οποία δεν θα ανοικτή τώρα .
Αυτό που πρέπει να δούμε είναι η διαχείριση στην κρίση. Και γιατί το λέω αυτό , διότι ένα βαρύ σκορ φέρνει μουρμούρα, προβληματισμό και αποφάσεις εν θερμό. Η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι πρέπει να γίνει μια συζήτηση και εντός ομάδας αλλά και εκτός για τους στόχους που έχουν τεθεί και για τις προσδοκίες. Και ποιες είναι αυτές οι προσδοκίες. Υψηλές ή χαμηλές ανάλογα των αποτελεσμάτων.
Ο σχεδιασμός το καλοκαίρι έδειχνε υψηλά στάνταρ. Με παίκτες ακριβούς για ένα μπάτζετ όπως η Ρόδος , με προπονητικό τμήμα υψηλών προδιαγραφών και με φιλάθλους που είναι διψασμένοι για ποδοσφαιρικό θέαμα ,αλλά και για την υπέρβαση. Αυτήν που όλοι θέλουν αν την δουν να προχωρά στην ανώτερη κατηγορία.
Μπορεί όμως; Εδώ είναι το ερώτημα . Γιατί η απάντηση δεν δείχνει να είναι εύκολη. Αντίθετα μάλιστα θα την χαρακτήριζα γρίφο άλυτο.
Το ζητούμενο είναι να φτιάξεις ομάδα .
Το καλοκαίρι δόθηκε το πράσινο φως στον προπονητή να προχωρήσει με λευκή επιταγή για να δημιουργήσει ένα ελκυστικό σύνολο που να μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Ο τεχνικός των ελαφιών Σωτήρης Αντωνίου είχε όλες τις δυνατότητες στα χέρια του να κάνει τις ποιο καλές επιλογές παικτών . Και έτσι προχώρησε στην απόκτηση πρωτοκλασάτων ονομάτων με γερά συμβόλαια. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι η διοίκηση του έδωσε πολλά λεφτά στο τραπέζι προς αξιοποίηση τους για να έλθουν παίκτες – παικταράδες και όχι παίκτες του instagram και των social media.
Οι επιλογές τους είναι αποκλειστική ευθύνη του προπονητή. Αυτός θα πάρει τα εύσημα , αυτός και την «κατάρα». Σήμερα μετά από έξι μήνες και με το πρωτάθλημα στην Σουπερ Λίγκα 2 διαπιστώσεις μπορούν να γίνουν πολλές. Σίγουρα μπορεί να δυσαρεστηθεί ο απλός φίλαθλός ο φανατικός οπαδός από αυτές . Και είναι λογικό. Όμως η λογική επικρατεί των αισθημάτων , και ειδικά όταν μιλάμε για πρωτάθλημα με ιδιαιτερότητες όπως αυτό της SL2.
Η Ρόδος έχει δείξει στα πρώτα δέκα παιχνίδια που έχει παίξει μια ομάδα που θα μπορούσε να διεκδικήσει το καλύτερο δυνατό. Τουλάχιστον μέχρι τον αγώνα στο Αιγάλεω. Εκεί πήγε με τον αέρα της αήττητης ομάδας , αλλά συνάντησε πρώτα μια εχθρική διαιτησία και μετά έβγαλε τον κακό εαυτό της. Αποτέλεσμα να έλθει η πρώτη ήττα. Στην συνέχεια έπαιξε με τον Ηρόδοτο . Μια ομάδα σίγουρα πολύ κατώτερη αλλά που τις έβαλε δύσκολα στο δημοτικό στάδιο. Μάλιστα δε φάνηκε τυχερή όταν οι κρητικοί είχαν δοκάρι και τελικά με τον Παπάζογλου να πάρουν το πολύτιμο τρίποντο. Αυτό όμως το παιχνίδι ήταν προειδοποίηση ότι κάτι δεν πάει καλά . Και ερχόμαστε στο χθεσινό όπου είδαμε ( ευτυχώς και ο Λεβαδειακός έδωσε στιγμιότυπα) μια Ρόδο με μία άμυνα παιδική χαρά – όπου εκεί ήταν και το δυνατό όπλο της στα προηγούμενα παιχνίδια , να δέχεται πέντε γκολ με άμυνα που μαρκάριζε μόνον με τα μάτια . Ειδικά στο πρώτο γκολ η μπάλα χάθηκε και με εννιά πάσες οι γηπεδούχοι σκόραραν με το Νίλι στο 6΄ . Σε αυτήν την φάση δεν βρέθηκε ούτε ένας παίκτης της Ρόδου να κάνει κάτι , έστω ένα ρημάδι φάουλ να κόψει την φάση όπως εξελισσόταν . Πολύ γρήγορα το δεύτερο γκόλ δυο λεπτά αργότερα από τον Δούμτσιο και τρίτωσε το κακό στο πρώτο ημίχρονο με τον Λινάρδο να κάνει ζογκλερικά στο ύψος της μεγάλης περιοχής και ο Βρακάς να γράφει το 3-0. Στο δεύτερο ημίχρονο ακόμα δυο γκολ για τους γηπεδούχους με τους Βήχο ,Μυτίδη με την συντριβή να είναι γεγονός. Μόνο ένα δοκάρι για την Ρόδο με τον Βουργουτζή στο 63΄και τίποτα άλλο.
Δεν θα μείνω άλλο στο ματς . Αυτό που φάνηκε είναι η έλλειψη παικτών στα πλάγια μπακ. Η Ρόδος έχει φορτωμένους παίκτες στην θέση των κεντρικών μπακ και αμυντικών χαφ αλλά στα πλάγια είναι χωρίς κάποιον σοβαρό και γνώστη της πλευρά. Όποιες αλχημείες και να έγιναν από τον Αντωνίου έδειξαν ότι πονά εκεί η ομάδα και χρειάζεται άμεσα ενίσχυση. Επιθετικά ο Παπάζογλου σε δέκα παιχνίδια ένα γκολ ακριβοπληρωμένο , με τον Δελαπόρτα λόγω τραυματισμού να μην έχει μπει κανονικά στα παιχνίδια στην μεσαία γραμμή όπου εκεί έχει μεγάλο θέμα ενώ τα υπόλοιπα μεγάλα συμβόλαια δεν έχουν μπει στο κλίμα των ανώτερων στόχων.
Το πρωτάθλημα έχει δρόμο ακόμα μπροστά. Όμως δεν φτάνει μόνον η θέληση αλλά χρειάζονται και πράξεις. Οι παίκτες να μάθουν να παίζουν μέχρι το τέλος να ιδρώνουν την πρασινόλευκη φανέλα ( και όχι την μαύρη από πού, έως που ,μαύρη φανέλα η Ρόδος) και να δείχνουν το πάθος της ιστορίας της . Διότι από πάθος μάλλον είναι ακόμη στα χαμηλά.
Κάτι τελευταίο . Η ομάδα χρειάζεται ανασυγκρότηση σε όλους του τομείς με γραφεία δικά της , λογιστήριο , μπουτίκ, γραφείο τύπου και όχι …….τύπου γραφείο και γενικό αρχηγό και τεχνικό διευθυντή γνώστες της κατηγορίας . Αυτά τα ολίγα για αρχή….