Το 1981 ο πατέρας μου ξεκίνησε την δραστηριότητά του σαν καραβομαραγκός στη θέση
ΑΚΑΝΤΙΑ, μετά από πολυετή παύση αυτής της ενασχόλησης και καθαρά για βιοποριστικούς λόγους,
στην ηλικία των 55 ετών. Δύσκολη, βαριά και κακά αμειβόμενη εργασία. Έφευγε από το σπίτι στις 5
το πρωί και επέστρεφε 11 το βράδυ. Τα κέρδη πενιχρά. Τον κράταγε όμως η μεγάλη του αγάπη για
τα δημιουργήματά του: Τα σκάφη του.
Όπως περνούσαν τα χρόνια, εδώ και τουλάχιστον 20 έτη, άρχισε να χτυπάει πόρτες, να
μιλάει και να δίνει συνεντεύξεις για την έλλειψη προστασίας από την πολιτεία, ενός επαγγέλματος
υπό εξαφάνιση. Του γεννήθηκε τότε η ιδέα δημιουργίας ενός ναυτικού μουσείου, γιατί
καταλάβαινε ότι τα παραδοσιακά ελληνικά σκαριά, σε λίγο δεν θα υπήρχαν πια, ελλείψει
καραβομαραγκών.
Εγώ και ο αδερφός μου, ήμασταν δίπλα του σε αυτό το μεγάλο όνειρο και πάθος του, με τον
τρόπο μας. Αν και οι δύο είμαστε σκληρά εργαζόμενοι, συνεισφέραμε οικονομικά στα έξοδα του,
για να διατηρήσει την παράγκα του, παρόλο που πια δεν δούλευε λόγω ηλικίας, όπως παλιά, μόνο
και μόνο γιατί περίμενε το θαύμα:
Να ξεκινήσει επιτέλους η δημιουργία του μουσείου. Στα 90 του, την ημέρα των γενεθλίων
του, ο κύριος Χατζηδιάκος του υποσχέθηκε ότι το όνειρό του θα γίνει πραγματικότητα.
Και πράγματι ενέταξε στα σχέδια του λιμανιού και χώρο για ναυτικό μουσείο. ΧΩΡΟ.
Όμως αναρωτιέμαι:
Τι θα είχε μέσα αυτός ο χώρος;
Όλοι οι φίλοι του που μιλούσαν μαζί του ώρες, αλήθεια τι κατάλαβαν;
Ο φιλόδοξος, οραματιστής και παθιασμένος αυτός άνθρωπος τι ήθελε; Να κρεμάσουν στους
τοίχους του μουσείου το σκεπάρνι του, τη σέγα του και τα υπόλοιπα εργαλεία, που βρίσκονταν
μέσα στην παράγκα; Αυτά που του κλέβανε κάθε τρεις και τα ξαναγοράζαμε με δικά μας χρήματα;
Αυτά είναι η κληρονομιά του μαστρο Μιχάλη;
Το όνειρο είχε σβήσει προ πολλού. Μουσείο χωρίς σκάφη δεν υπάρχει. Σε συζητήσεις με τον
μπαμπά μου, μου έλεγε: Πρέπει να πάω στην Σάμο, να φέρω ξύλα. ΑΠΟ ΚΕΙ ΞΕΚΙΝΑΜΕ. Του έλεγα:
γιατί δεν κάνεις τα 12 σκαριά που θέλεις, σε μικρά, 1 με 2 μέτρα; Δεν θα κάνουμε αηδίες, μου
έλεγε. Πρέπει κάθε σκάφος να είναι τουλάχιστον 3 με 4 μέτρα, για να αποδοθούν σωστά οι
αναλογίες και να αρματωθούν όπως πρέπει, με κάθε λεπτομέρεια. Και πόσο καιρό θέλεις για αυτό;
Ε, αν έχω 3–4 βοηθούς, 3 με 4 ΧΡΟΝΙΑ.
Στα 91 του, με πολύ κόπο και με δικά μου έξοδα, τον πήγα στο Καστελλόριζο, όπου
παρευρεθήκαμε στο 01 ο Διεθνές φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Εκεί μίλησε πάλι και εγώ από μέσα μου,
αλλά και ο ίδιος, μιας και τα πόδια του δεν τον σήκωναν καλά πια, ακούγοντας τα ίδια μεγάλα
λόγια και υποσχέσεις, ξέραμε ότι ο σωστός καιρός είχε περάσει ανεπιστρεπτί.
Τα τελευταία 3 χρόνια δεν πάει πια στην παράγκα του. Έχουμε ενημερώσει την
προηγούμενη δημοτική αρχή, ότι είναι ελεύθεροι να προχωρήσουν όπως νομίζουν, με τον χώρο. Ο
καταρράκτης τους άνηκε και το γνώριζαν.
ΔΙΑΒΑΖΩ:
«Θαύμα η εύρεση του θησαυρού».
Ο θησαυρός κύριε Τσόγκα, κυρία Τόλιου, κύριε Χατζηδιάκο, ήταν 3 χρόνια ΕΚΕΙ, στη βροχή,
μέσα στα σκουπίδια, παρατημένος στην κοινή θέα, στην είσοδο του λιμανιού και εσείς περνούσατε
και ξαναπερνούσατε από μπροστά του, και δεν κάνατε τίποτα για να τον προστατέψετε. Με δικά
μου χρήματα, αγόρασε από τον κ. Ευαγγελίδη ο μπαμπάς μου, πριν 15 χρόνια, ο αδερφός μου και
εγώ του πληρώναμε για 10 χρόνια, το ρεύμα, το ενοίκιο και το ΤΕΒΕ (αντί να παίρνει σύνταξη), και
μπαλώναμε με δικά μας έξοδα τις λαμαρίνες, για να κρατήσουμε όρθιο το όνειρό του. Όταν
συνειδητοποιήσαμε ότι όλα χάθηκαν, εγκαταλείψαμε και σας είπαμε, δικά σας, πάρτε τα.
Τι κάνατε εσείς (όχι ο καθένας προσωπικά, όλοι οι φορείς όλα τα χρόνια), εκτός από το να
μιλάτε; Α ξέχασα, βάλατε 1.500€ πρόστιμο και καταδικάσατε σε 1 χρόνο φυλάκιση, όλους τους
καραβομαραγκούς στην ΑΚΑΝΤΙΑ. Πάλι πληρώσαμε δικηγόρο για να τους αθωώσουμε. Ακόμα το
θυμούνται οι καραβομαραγκοί, με πίκρα, το διωγμό της πολιτείας.
Στην τελευταία προεκλογική εκστρατεία του κ. Μαχαιρίδη, σε ερώτησή μου προς αυτόν: τι
γίνεται Γιάννη με το μουσείο, μου είπε: Έδωσα 50.000€ για το σκοπό αυτό. Και πού πήγαν τα λεφτά;
Δεν ξέρω, εγώ τα έδωσα. Αλήθεια μπορεί κάποιος, από αυτούς που κόπτονται, να εξετάσει και αυτό
το θέμα; Πού τα έδωσε; Εκταμιεύτηκαν ποτέ; Ποιος τα πήρε;
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ, όπως ένα σπίτι είναι οι άνθρωποι του, έτσι και ένα ναυτικό μουσείο, είναι τα
σκαριά του.
ΤΕΤΟΙΑ, δεν υπάρχουν. Αν ναυπηγηθούν από άλλους μάστορες, σε άλλα νησιά, αυτό που
μπορούμε να σας δώσουμε, του μαστρο Μιχάλη, είναι τα σχέδιά του, και 2 βάρκες του μικρές, που
ΝΑΙ, αυτά τα φυλάμε. Κατά τ’ άλλα, οι ανακρίβειες περί σπανίων αντικειμένων και ημιτελών
σκαφών εντός της παράγκας, δεν ευσταθούν.
ΥΓ1. Μέχρι πέρσι, ο μαστρο Μιχάλης κατέβαινε για καφέ στον ΝΗΡΕΑ. Όταν περνούσαμε
μπροστά από την παράγκα, τον ρωτούσα. Να σταματήσουμε; ΟΧΙ, μου έλεγε.
ΥΓ2. «Μνημείον» της παράγκας, όπως το εννοούν και όχι ναυτικό μουσείο, έχει φροντίσει η
κόρη μου Δώρα Παπανικήτα, για τον παππού της και υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή. Είναι η
πτυχιακή της εργασία, στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, και λέγεται SEA POET (ο ποιητής της
θάλασσας). Την εργασία, την αναδημοσίευσε το LIFO, για όσους ενδιαφέρονται να την διαβάσουν.
Ο μαστρο Μιχάλης ταξίδεψε στο ΛΟΝΔΙΝΟ και παρευρέθηκε στα εγκαίνια, της έκθεσης
φωτογραφίας της εγγονής του, προς τιμήν του.
Τις εν λόγω φωτογραφίες (μία τεραστίων διαστάσεων) τις έφερα από το Λονδίνο και τις
έχουμε σπίτι μας.
ΥΓ3. Φίλε Αλέκο Λουϊζίδη, το βιβλίο στερεομετρίας που βρέθηκε στην παράγκα, προφανώς
ήταν δώρο κάποιου, και όχι δεν διάβαζε στερεομετρία ο πατέρας μου. Όλες του οι γνώσεις ήταν
εμπειρικές, και αυτή ακριβώς ήταν η αγωνία του και ο αγώνας του. Έδειχνε το κεφάλι του και
φώναζε παντού και διαρκώς: Σώστε ό,τι έχω, εδώ μέσα. 30 χρονών κυβερνήσεις, πολιτειακοί
φορείς, δημοτικές αρχές, περιφέρειες, νομαρχίες, ευαισθητοποιημένοι πολίτες και απέτυχαν στην
δυσκίνητη Ελλάδα, να σώσουν γνώσεις αιώνων, που μεταφέρονταν εμπειρικά, από γενιά σε γενιά.
Εμείς δεν κλαίμε σήμερα. Κλάψαμε χθες.
ΥΓ4. Ο χώρος που προβλέπεται στα σχέδια που παρουσίασε ο κ Χατζηδιάκος, είναι πολύ
μικρός. Αν ποτέ γίνει το ναυτικό μουσείο, και θέλουν να εκθέσουν βάρκες και καΐκια μέσα, που θα
φτιάξουν, δεν ξέρω ποιοι, χρειάζονται πολλά μέτρα. Εκτός και αν εκθέσουν μινιατούρες. Οπότε
στην ερώτηση «εάν γνωρίζω», ναι, εγώ και ο αδερφός μου γνωρίζουμε, γιατί εκεί μεγαλώσαμε.
Οι υπόλοιποι είναι βαθιά νυχτωμένοι.
ΜΕΝΗ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΠΑΠΑΝΙΚΗΤΑ